E-protokoły, czyli trudne pożegnanie z papierem

źródło: materiały prasowe

Andrzej Jankowski materiały prasowe

Sukces e-protokołów w sądach zależy od zmysłu nawigacyjnego protokolanta i prywatnych notatek sędziego prowadzącego rozprawę.

Andrzej Jankowski

W przyszłym tygodniu w Sądzie Najwyższym odbędzie się konferencja prawników, której uczestnicy wezmą pod lupę sądowe e-protokoły. Temat nie jest przypadkowy, a trzyletni okres zmagań z informatyzacją cywilnych rozpraw daje doskonałą perspektywę do analizy i oceny skutków innowacyjnych rozwiązań prawnych. Nie trzeba być jasnowidzem, by przewidzieć, że uczestnicy konferencji, w odróżnieniu od ówczesnego ministra sprawiedliwości Krzysztofa Kwiatkowskiego, który rzucił się na e-protokoły jak na jakiś cudowny eliksir, będą w swych ocenach bardziej krytyczni. E-protokoły od samego początku nie miały łatwego życia. Dopiero raczkowały, a już ludzie przychodzący do sądu życzyli im połamania nóg.

Gdy traci się cierpliwość

Nie tak dawno uczestniczyłem w sympatycznym jubileuszowym spotkaniu w okręgowej radzie adwokackiej. Kiedy po części oficjalnej atmosfera się rozluźniła i  zaczęły się opowieści z życia sądu wzięte, zaraz po niedoręczonych powiadomieniach o terminie rozprawy właśnie na e-protokołach prawnicy najczęściej wieszali swoje togi.

Okazuje się, że rzeczą najbardziej drażliwą jest przeglądanie e-protokołu, a więc wykonywanie czynności, dla której zostały tak naprawdę stworzone. Jak dotrzeć do zeznań najważniejszego dla sprawy świadka, gdy jego zeznania trzeba wyłowić...